Εγώ ή μόνο εγώ;
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ο λαός της ζούσε ειρηνικά, με τις χαρές και τις λύπες της καθημερινότητας. Πέρασαν πολλά χρόνια και η ευμάρεια όλο και ανέβαινε σκαλοπάτια, σε σημείο να φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της. Εδώ όμως άλλαξαν τα πράγματα. Χάθηκε το όνομά της και κάνει την εμφάνιση ένα άλλο όνομα: Έπαρση! Ο εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο. Εγώ είμαι και κανένας άλλος. Εγώ έχω λεφτά, δεν με αγγίζει τίποτα. Εγώ έχω εξουσία. Εγώ, εγώ, εγώ.
Το «εγώ» κράτησε στάσιμους ένα σεβαστό ποσοστό ανθρώπων αυτής της χώρας. Πέταξαν από πάνω τους το πανωφόρι της εγκράτειας και του σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, αλλά και προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Φόρεσαν το «ακριβό» πανωφόρι της υπεροψίας, του εγωισμού, της έπαρσης. Έβλεπαν τους συμπολίτες τους αφ' υψηλού, θεωρώντας τους εαυτούς τους σαν «ημίθεους». Έχω λεφτά, δεν με αγγίζει τίποτα.
Μα «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Πυκνό σύννεφο κόκκινης σκόνης σκέπασε τη χώρα. Ο κόσμος έτρεχε να κρυφτεί για να σωθεί. Όσοι πατούσαν γερά στη γη σώθηκαν και βοήθησαν να σωθούν και άλλοι. Όσοι είχαν φτάσει στο σκαλοπάτι της έπαρσης και κάθονταν στον θρόνο του εγωισμού τους έπεσαν απότομα από το πρώτο σκαλί στο τελευταίο. Η σκόνη τούς είχε κλείσει τα μάτια.
Όταν κόπασε αυτό το κακό όνειρο και χάθηκε το σύννεφο της σκόνης, κάποιοι βγήκαν ήρεμα και με εσωτερική δύναμη για να πάρουν τη ζωή πάλι στα χέρια τους. Άλλοι πάλι βγήκαν όπως τα ποντίκια από τις τρύπες τους. Δυστυχώς όμως για αυτούς η σκόνη τα είχε σκεπάσει όλα.
Αμυδρά διακρίνονταν τα σκαλοπάτια της ευμάρειας. Χάθηκε το σκαλοπάτι της έπαρσης και του «εγώ».
Ας διώξουμε την έπαρση από μέσα μας και ποτέ κανένα σύννεφο σκόνης δεν θα σταματήσει τη ζωή μας.

Η Συνωμοσιολογία και ο Πανικός

- Παρακαλώ κυρία μου, το όνομα σας;
- Είναι απαραίτητο;
-Φυσικά και είναι. Πρέπει να γνωρίζω τα στοιχεία σας.
- Με λένε Συνωμοσιολογία.
-Πως είπατε; - Συ-νω-μο-σι-ο-λο-γί-α. Καταλάβατε κύριε;

-Μάλιστα. Με τι ασχολείστε;

- Η δουλειά μου είναι περίπλοκη. Λέω στους ανθρώπους ότι γνωρίζω όλα τα μυστικά των θεσμών του κόσμου. Εκκλησιαστικών ,Πολιτειακών, Πολιτικών. Τους αραδιάζω χίλιες δύο χαζομάρες και τους αφήνω να τα ερμηνεύουν όπως θέλουν. Έτσι μπερδεύονται μεταξύ τους και εγώ γελάω. Εσείς κύριέ μου, πως λέγεστε;

- Εμένα με λένε Πανικό.

-Και με τι ασχολείστε;

-Και η δική μου δουλειά είναι περίπλοκη. Δεν γνωρίζω τίποτα απολύτως ,απλά μου αρέσει να χώνομαι μέσα στον κόσμο και να μπερδεύω καταστάσεις.

-Τελικά κύριε Πανικέ ταιριάζουμε. Είμαστε και οι δύο μας αργόσχολοι , δεν γνωρίζουμε τίποτα και σπάμε πλάκα με τη χαζομάρα ορισμένων ανθρώπων.

Το φιλότιμο
H ενασχόλησή μου με την έρευνα της λαογραφίας και της ιστορίας με οδήγησε σε μονοπάτια προβληματισμού και τολμώ να πω και συμπερασμάτων, μακριά από ιδεολογικές παρωπίδες. Με πολύ κόπο και δουλειά αυτό μπορεί να το καταφέρει ο καθένας από εμάς, αν διακατέχεται από ελεύθερο πνεύμα. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Είναι θέμα εσωτερικής ειλικρίνειας.
Της Ελλάδας, αυτές τις δύσκολες ημέρες της πανδημίας, της πλέκουν εγκώμια εξωτερικοί παράγοντες, θεσμοί, ο Τύπος κτλ. Αυτό φυσικά έχει να κάνει με τη συμμόρφωσή μας ως απλών πολιτών. Δεν γνωρίζουν όμως ότι αυτή η συμμόρφωση παίρνει ρεύμα μέσα από τα καλώδια των δύο μεγάλων πυλώνων που φωτίζουν την Ελλάδα αιώνες: την οικογένεια και την πραγματική φιλία. Στηρίγματα ψυχικά, ηθικά, με γερές βάσεις.
Ίσως γελάς τώρα εσύ που διαβάζεις αυτά τα λόγια. Ίσως να με αποκαλείς ρομαντικό, ίσως αιθεροβάμονα. Αν όμως έχεις ζήσει πραγματική οικογενειακή κατάσταση και πραγματική φιλική στήριξη, τότε θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αν πάλι όχι, τότε είναι η ευκαιρία να μιλήσεις με τον εαυτό σου και να κοιτάξεις τώρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές ποιος είναι δίπλα σου. Στην τελική ανάλυση, βρε αδερφέ, ποιος θα σε πάρει ένα τηλέφωνο να σε ρωτήσει τι κάνεις. Έστω ένα μήνυμα στο κινητό σου. Να υπάρξει ανθρώπινο ενδιαφέρον.
Αν πάλι χαθούν τα άτομα που νόμιζες φίλους σου, μη λυπηθείς, παρά μόνο να χαίρεσαι.

Διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι. Μπαίνει σε σωστή πορεία πάλι η ζωή σου. Όταν περάσει η μπόρα, θα εμφανιστούν. Θα θελήσουν κάποια δουλειά από εσένα, τα κλειδιά του εξοχικού σου, το αυτοκίνητό σου, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν, και άλλα πολλά και γνωστά σε όλους μας. Τότε τι θα κάνεις; Να τους συγχωρήσεις, να εύχεσαι να είναι καλά στη ζωή τους, αλλά μην τους βάλεις πάλι μέσα στη δική σου ζωή. Επειδή πάντα ο κανόνας έχει την εξαίρεσή του, σκέψου ότι κι εσύ μπορεί να έχεις πράξει έτσι. Στα δύσκολα μπουχός και στα καλά μες στην τρελή χαρά! Ό,τι δίνεις, παίρνεις.
Για την οικογένεια, τι να πω; Κρίνουμε κάθε μέρα, ειδικότερα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Μαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά, δώσε. «Πάρε, παιδί μου».
Αυτή λοιπόν η ενασχόλησή μου με τη λαογραφία και την ιστορία με έφερε νοερά πιο κοντά σε κοινωνίες που είχαν δέσιμο μεταξύ τους. Όχι αγγελικά πλασμένες, δεν εθελοτυφλώ. Ήταν όμως κοινωνίες με σεβασμό. Κοινωνίες αλληλοϋποστήριξης και αλληλοβοήθειας. Στη σύγχρονη εποχή αφαιρούμε τη λέξη κοινωνία και προσθέτουμε τις λέξεις σωματείο, σύλλογος, οργανισμός. Δεν μπορώ να πω ότι δεν προσφέρουν προς το κοινό καλό. Εξαιρέσεις φυσικά και θα υπάρχουν που προσφέρουν μόνο στην τσέπη τους. Αυτό όμως δεν με αγγίζει, απέχει από εμένα. Καιρός είναι να προβληματιστούμε, να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να σηκώσουμε πιο μεγάλο λάβαρο που θα γράφει μια λέξη, που ποτέ δεν την ξεχνά ο 'Έλληνας. Κι αν χαθεί λίγο λόγω των καιρών, επανέρχεται πάντα. Το φιλότιμο.